“Marion, jij ziet alles áltijd van de zonnige kant. Ik ben zó nieuwsgierig naar die andere kant van jou”. 

Dit kreeg ik te horen van mijn coach tijdens de opleiding Professional Coaching en Leiderschap. Ik was in staat om die ‘andere kant’ heel goed te verbloemen. Voor de buitenwereld en voor mezelf. Dat wist ik diep van binnen wel, maar het was comfortabel om het licht op te zoeken. Dat doe ik nog steeds, maar niet meer tegen beter weten (en voelen) in. 

Ook ik heb mijn donkere kanten. ‘Littekens’ door levenservaring. Tijdens mijn opleiding onderzocht ik hoe ik hiermee omging. Wilde ik mijn donkere kanten uit de weg gaan? Waarom zou ik dat doen, ik had niets te verbergen, toch? Ik ontdekte dat ik een schild had opgetrokken om mezelf te beschermen. Hoogste tijd om erachter vandaan te komen. Hoe zou ik anders mensen kunnen helpen om hetzelfde proces te doorlopen? Dat is wat ik graag wilde doen. Het was ook de reden waarom ik met de opleiding was gestart. Om andere mensen te helpen moest ik eerst met mijn eigen proces aan de slag. 

Wat je niet ziet, belemmert je

Door mijn coach werd ik vergeleken met een Lotus. De bloem van de Lotus die je boven water ziet, is prachtig. Maar om te bloeien en te groeien moet de Lotus eerst een ‘reis’ door de modder afleggen. Dit gebeurt onder het wateroppervlak, uit het zicht. En dat is waar het begint. Zoals de Lotus groeit, zo groei je ook als mens. 

Tijdens mijn opleiding heb ik ten volle mijn lichte en donkere en onzichtbare kanten leren herkennen, erkennen en gevoeld. Alles mag er zijn, alles is er. Ik heb de reis naar binnen gemaakt en kwam van alles wat daar zit tegen: angst, emoties, schaamte. Voor wat? Voor wie? Maar ook blijdschap, verdriet, rouw, vreugde, energie, troost, kwetsbaarheid, onzekerheid, lef, (zelf)liefde. 

“Zonder zon geen schaduw, geen donker zonder licht”

Alles wat ik tijdens mijn opleiding geleerd heb kwam samen in een beeld dat ik zag tijdens een wandeling in het bos. Ineens besefte ik dat er achter die zonnige kant ook schaduw is. Het bracht me bij twee essentiële vragen: “Kan ik zijn wie ik ben? Ben ik wie ik kan zijn?”.

Deze ervaring in het bos was voor mij de inspiratie om een schilderij te maken. Het heet “ Spiegel van de ziel”. De boodschap? “Zet de zon af en toe uit en luister in stilte naar wat de schaduw je te vertellen heeft.”   

Ik heb ervaren hoeveel kracht je kunt halen uit die schaduwrijke kant en hoe het mij heeft geholpen om anders in het licht te staan. Gemakkelijker, vrijer, met meer rust, zelfbewust en zelfverzekerd. Dit klinkt misschien een beetje ‘zweverig’ voor je. Dat begrijp ik helemaal, dat vond ik zelf namelijk ook. In het begin voelde ik hier echt heel veel weerstand bij. Ik ben van nature een ‘aanpakker en doener’, sta stevig in mijn schoenen en dan ga ik ineens ‘zweverig, gezapig of spiritueel doen? Ik kon het niet alleen en ben hierop goed gecoacht, begeleid en opgeleid. Los laten door toe te laten. Zodat de kern van wie je bent en wilt zijn wordt aangeraakt. Je hoeft je niet te bewijzen. Dit heeft impact op je systeem, op hoe je denkt en leeft en vooral op hoe je je voelt en hoe je voor jezelf zorgt en keuzes in het leven maakt.

Hoe ga jij om met licht en schaduw?
Zie jij ook alles van de zonnige kant? Of ben je meer van ‘een lach en soms een traan?’
Voel je weerstand als je dit leest of wat raakt je hierbij? Ik ben benieuwd.